Scena I

W tle słychać muzykę Znów wędrujemy akustycznie. Powoli na scenę wchodzi para – Stefania i Stanisław Baczyńscy. Obejmują się. Kobieta trzyma niemowlę w ramionach. Lekko je kołysze, przytula, uśmiecha się. Przechadzają się.

Stefania Baczyńska:

Spójrz, jaki on śliczny.

Stanisław Baczyński:

To prawda.

Mężczyzna pochyla się nad dzieckiem. Poprawia mu kocyk. Gładzi dziecko po twarzy.

Stanisław Baczyński:

Jaki podobny do naszej Kamili…

Nazwiemy go Krzysztof Kamil. Po naszej zmarłej córeczce.

Stefania Baczyńska:

On będzie kimś. Zobaczysz!

Para przechadza się. Potem powoli mężczyzna zostaje w tyle, bierze w rękę walizkę i powoli bierze w rękę walizkę i powoli odchodzi. Raz spogląda w przez ramię ze smutną miną – symbol rozstania rodziców.

Scena II

Alejka miejskiego parku. Młody Baczyński stoi i pisze w notesie. Co chwilę spogląda na zegarek. Czeka na kogoś. Podbiega do niego matka, uradowana z niespodziewanego spotkania.

Stefania Baczyńska:

Synu! Krzysiu! Krzysiu!

Podchodzi do niego. Przytula go, głaszcze po policzku. Bierze go pod rękę, przechadzają się.

Stefania Baczyńska:

Krzysiu, co za nieoczekiwane spotkanie. Co u ciebie, synu? Jak się czujesz?

Krzysztof Kamil Baczyński:

Dzień dobry, mamo. Dobrze, u mnie wszystko dobrze.

Krzysztof widzi nadchodzącą z naprzeciwka dziewczynę. Macha do niej.

Krzysztof Kamil Baczyński:

Basiu! Basiu, tutaj!

Podchodzi do nich Basia – to na nią czekał Krzysztof. Mężczyzna uśmiecha się, kiedy ją widzi, i bierze ją za r�(...)