SCENA I

W tle: Requiem dla mojego przyjacie­la. Adam, siedzący do tej pory tyłem do widowni, odwraca się. Jego twarz częściowo okrywa kaptur.

Adam: Na imię mam Adam. Od tylu już lat żyję jak człowiek wygnany z mojej oso­bowości, a równocześnie skazany na to, by ją zgłębiać. W ciągu tych lat docierałem do niej w nieustającym trudzie, często jednak myślałem z przerażeniem, że ją gubię, że oto zaciera się pośród procesów historii, gdzie decyduje ilość, masa. (Przez scenę przechodzą różni ludzie, symbolizujący za pomocą rekwizytu, zachowa­nia znak naszych czasów; w sposób bezładny i przypadkowy wypełniają przestrzeń sce­niczną). Oto ludzie powracający zmęczeni z pracy i zmęczeni szukaniem pracy; oto prze­chodnie, którzy mijają w pośpiechu mnie i siebie, nie patrząc w oczy nikomu; oto ci, któ­rzy trafiają do swych małych mieszkań i wspaniałych domów i cicho zamykają za sobą drzwi i furtki ogrodów. Oto ludzie na­znaczeni piętnem choroby, kalectwa, uzależnienia, starości – wyrokiem bolesnej ponad miarę egzystencji; oto oni doś­wiadczający rozczarowania w miłości i przy­jaźni, w poszukiwaniu prawdy. Wszyscy przechodzą; każdy z nich niesie w sobie nieuświadomioną treść, która nazywa się człowieczeństwem. (Scena pustoszeje, zo­staje tylko Adam). O człowieczeństwo, które możesz być wypełnione po samą swą górną granicę lub wyniszczone po samą dolną. (Dźwiga się z kamienia i powoli zmierza ku wyjściu, mówi garbiąc plecy i nie patrząc na widownię). Czuję się samotny (...)